Pedregal VII

O oficio de corsario.

O marquesado de Leis leva o nome dunha parroquia do concello de Muxía, que estaba moi unida, dende antigo ós vellos mosteiros galegos pre-benedictinos de Moraime e Ózon. Como dixemos máis arriba, o primeiro marques natural de Pontevedra foino don José Bernardo Gago Mendoza de Leis e España, que tiña herdado en vida da súa nai, dona María Juana Romero de Leis e España, algúns dos estados en terras de Berdeogas, Mordomo e outros lugares en terras de Corcubión e outros sitios entre os que esta a parroquia de Ortoño. Herdounos de seu tío don Pedro Romero de Leis e España, que fora o primoxénito de don Esteban Romero de Leis, de Barro na Baña, e de dona María Francisca de España e Suárez de Figueroa, filla esta a súa vez de don Tomas de España e Ruanova e dona Antonia España e Suárez de Figueroa, veciños da Gándara en San Salvador de Bastavales. O tío do primeiro marques foi párroco de Dezo en Fisterra, pero antes fora vicerrector en Ortoño entre 1713 e 1716 coincidindo con don Ignacio Antonio Seares párroco por aquel entón. Este don Pedro Romero de Leis nomeou ó seu sobriño pontevedrés herdeiro de todos os seus bens e vínculos en 1730.

Don José Bernardo recibiu o marquesado de Leis polos servicios prestados ó infante Don Carlos en Nápoles. Era por tanto un home de armas, e este oficio continuouno ó súa volta a Pontevedra. Os Gagos, a familia de seu pai, estaban en Pontevedra emparentados coas principais familias fidalgas da vila e tiñan a súa propia capela en algunhas da principais igrexas, mostraron unha grande actividade militar en Pontevedra na segunda parte do s. XVIII sobre todo en empresas en corso, como nolo contan autores contemporáneos seus.

Foto: http://dadaisforever.files.wordpress.com/2009/02/barco-pirata21.jpg

Os corsarios eran particulares que obtiñan autorización por escrito para atacaren naves enemigas do pais, estado ou cidade que lle outorgaba a dita “patente de corso”. Deste xeito, esta persoa e os demais tripulantes e naves que tivera, formaban parte da armada nacional, cas mesmas condicións que as oficiais. Non tiñan nada que ver ca piratería, eran unha especie de milicia particular embarcada. España incorporouse tarde nesta practica que xa viña da idade media. É xusto ca chegada dos Borbóns a España no s. XVIII cando moitos barcos se incorporan as empresas ó corso, pero xa había máis dun século que outros países, coma Iglaterra e Francia e outros países europeos, tiñan ostigado as nosas escuadras e costas deste xeito.

O marques de Leis é por tanto un máis que se aventura a esta empresa que resulta ó mesmo tempo un bo negocio. Conta Vicetto, a este respecto, que na ría de Pontevedra había moita desta actividade:

 “dos buques se sumaron entonces en la Ría de Pontevedra: uno por don Cosme de la Isla Cabián, comerciante y vecino de esta ciudad, y otro por don José Fernández, que lo era del puerto de Marín. Fueron tripulados ambos buques por gentes del país, y capitaneados por los hermanos don Juan y don Bernardo Gago, llevando por segundos a otros dos hermanos suyos también, don Antonio y don Manuel, todos vecinos de la misma población. Estos hombres atrevidos y de un valor sin igual, hicieron cruda y cruel guerra a la marina mercante inglesa, y haciéndole una porción de presas que condujeron a Marín y Pontevedra, llegó a tal extremo su arrojo y bravura que entraban en los mismos puertos portugueses a consumarlas. El terror que difundió en los mares y los servicios que contrajo con esto el don Juan, le valió que el gobernador lo condecorase con una medalla de plata con esta inscripción AT MERITO”

Pois si, un corsario percibindo rendas polo pais adiante, e decote asaltando barcos ingleses polas costas portugesas.