Século XVIII
O derradeiro párroco de Ortoño do século XVII foino D. Pedro Freire de Andade que morreu no ano 1704, como xa se indicou. Sucedeuno xa no mesmo ano, sen ningún período provisional, D. Antonio Ignacio Searez. Non sabemos nada certo da súa procedencia, pero o máis seguro é que fose de Searez en Ames, e posiblemente da familia dos García de Seares, que tamén saíron de ese lugar, e que acabarían emparentados ca familia materna de Rosalía de Castro.
Antonio Ignacio Seares entrou na parroquia no medio das obras de reconstrucción e alargamento da Igrexa que el mesmo tivo que supervisar e rematar en 1719. Ademais de eso, tamén obrou na casa rectoral cara 1712, aumentándolle seguramente toda a ala nordeste, a que se chama do penal. En 1727 debeuse repintar o altar maior, que seguramente era o que a igrexa tiña xa no s. XVII. Recuperadas as contas da fabrica do déficit que supuxeron as obras da igrexa, en 1739 dispúxose a reconstruír a antiga sancristía, pola que ata hoxe chegou, o que supuxo outro gran descargo para as arcas parroquiais. D. Antonio Ignacio Seares estibo ó fronte da parroquia ata 1754 ano da súa morte. Durante os seus 50 anos de ministerio, rematou a reconstrucción da igrexa parroquial, o alargamento da casa rectoral, e moitas outras obras no interior do templo, de xeito que do seu tempo ven sendo, con algunhas modificacións, o aspecto do conxunto parroquial. Ademais desto D Antonio foi un espléndido mecenas e protector parroquial pois nos anos que estivo na parroquia dooulle varias pezas de prata sobredourada como son un viril, un cáliz , un copón, candelabros etc, e as imaxes de 7 santos entre as que están o San Xoán que sae nas procesións, e a Nosa Señora co neno en brazos. Todo este patrimonio e melloras seguramente foron a cargo das rendas que a el lle correspondían polo beneficio parroquial, e que non dubidou en dispoñer delas en pro do beneficio da comunidade.
Á morte de D. Antonio Ignacio Seares, toma o seu relevo un ecónomo ou administrador que o foi D. Andrés Montero Fernández, que continuou as melloras na igrexa, reconstruíndo dous altares colaterais e dotándoos cas súas imaxes, ademais de outras cousas.
D. Andrés estivo 5 anos, sendo sustituido por un novo párroco. Párroco que non era cura aínda, e polo que tiña que pagarlle a outros para que oficiasen por el. Chamábase D. Simón Antonio de Lago, nacera o 28 de outubro de 1729 na cidade de Santiago, e era fillo de D. Manuel Antonio de Lago e Dª Ana María López de Neira, quizais burgueses composteláns adicados ó comercio. Tiña D. Simón unha irmán chamada Nicolasa casada con outro comerciante de Santiago chamado Simón Piñeiro, que pasaban tempadas vivindo con el na rectoral de Ortoño co seu fillo Benito Piñeiro. Este Benito, na década de 1770 foi ordenado de prima tonsura, quizais ca intención de promocionalo seu tío como o seu sucesor de párroco en Ortoño. Pero estes plans non saíron ben, ou a familia cambiou o rumbo de Benito ante a posibilidade de non ter máis descendencia esta familia. Desta forma na década dos 80 Benito contrae matrimonio en Pontevedra con Dª María Cayetana Fernández Cordero, filla de D Ambrosio Fernández Bueno e Dª Francisca Cordero, membros da clase máis acomodada da cidade do Lérez. E moi acomodada tiña que ser porque dispoñía de boa amizade con membros da aristocracia pontevedresa como era a familia dos Gago e Romero de Leis, que a sazón eran os marqueses de Leis, e que por herdanza tiñan moitos bens en Ortoño, principalmente en Bertamiráns. Deste xeito o sobriño do cura de Ortoño puido facer casa en Ortoño, concretamente no agro da murada da fora en Bertamiráns, seguramente por unha renda moi pequena, chegando ata hoxe como o pazo da Peregrina.
D. Simón Antonio de Lago morreu en 1797, despois de 38 anos de ministerio o cargo da parroquia. Fixo algunhas obras no cruceiro da igrexa, e tamén na casa parroquial, concretamente a balconada e o palomar.
O derradeiro párroco de Ortoño do século XVII foino D. Pedro Freire de Andade que morreu no ano 1704, como xa se indicou. Sucedeuno xa no mesmo ano, sen ningún período provisional, D. Antonio Ignacio Searez. Non sabemos nada certo da súa procedencia, pero o máis seguro é que fose de Searez en Ames, e posiblemente da familia dos García de Seares, que tamén saíron de ese lugar, e que acabarían emparentados ca familia materna de Rosalía de Castro.
Antonio Ignacio Seares entrou na parroquia no medio das obras de reconstrucción e alargamento da Igrexa que el mesmo tivo que supervisar e rematar en 1719. Ademais de eso, tamén obrou na casa rectoral cara 1712, aumentándolle seguramente toda a ala nordeste, a que se chama do penal. En 1727 debeuse repintar o altar maior, que seguramente era o que a igrexa tiña xa no s. XVII. Recuperadas as contas da fabrica do déficit que supuxeron as obras da igrexa, en 1739 dispúxose a reconstruír a antiga sancristía, pola que ata hoxe chegou, o que supuxo outro gran descargo para as arcas parroquiais. D. Antonio Ignacio Seares estibo ó fronte da parroquia ata 1754 ano da súa morte. Durante os seus 50 anos de ministerio, rematou a reconstrucción da igrexa parroquial, o alargamento da casa rectoral, e moitas outras obras no interior do templo, de xeito que do seu tempo ven sendo, con algunhas modificacións, o aspecto do conxunto parroquial. Ademais desto D Antonio foi un espléndido mecenas e protector parroquial pois nos anos que estivo na parroquia dooulle varias pezas de prata sobredourada como son un viril, un cáliz , un copón, candelabros etc, e as imaxes de 7 santos entre as que están o San Xoán que sae nas procesións, e a Nosa Señora co neno en brazos. Todo este patrimonio e melloras seguramente foron a cargo das rendas que a el lle correspondían polo beneficio parroquial, e que non dubidou en dispoñer delas en pro do beneficio da comunidade.
Á morte de D. Antonio Ignacio Seares, toma o seu relevo un ecónomo ou administrador que o foi D. Andrés Montero Fernández, que continuou as melloras na igrexa, reconstruíndo dous altares colaterais e dotándoos cas súas imaxes, ademais de outras cousas.
D. Andrés estivo 5 anos, sendo sustituido por un novo párroco. Párroco que non era cura aínda, e polo que tiña que pagarlle a outros para que oficiasen por el. Chamábase D. Simón Antonio de Lago, nacera o 28 de outubro de 1729 na cidade de Santiago, e era fillo de D. Manuel Antonio de Lago e Dª Ana María López de Neira, quizais burgueses composteláns adicados ó comercio. Tiña D. Simón unha irmán chamada Nicolasa casada con outro comerciante de Santiago chamado Simón Piñeiro, que pasaban tempadas vivindo con el na rectoral de Ortoño co seu fillo Benito Piñeiro. Este Benito, na década de 1770 foi ordenado de prima tonsura, quizais ca intención de promocionalo seu tío como o seu sucesor de párroco en Ortoño. Pero estes plans non saíron ben, ou a familia cambiou o rumbo de Benito ante a posibilidade de non ter máis descendencia esta familia. Desta forma na década dos 80 Benito contrae matrimonio en Pontevedra con Dª María Cayetana Fernández Cordero, filla de D Ambrosio Fernández Bueno e Dª Francisca Cordero, membros da clase máis acomodada da cidade do Lérez. E moi acomodada tiña que ser porque dispoñía de boa amizade con membros da aristocracia pontevedresa como era a familia dos Gago e Romero de Leis, que a sazón eran os marqueses de Leis, e que por herdanza tiñan moitos bens en Ortoño, principalmente en Bertamiráns. Deste xeito o sobriño do cura de Ortoño puido facer casa en Ortoño, concretamente no agro da murada da fora en Bertamiráns, seguramente por unha renda moi pequena, chegando ata hoxe como o pazo da Peregrina.
D. Simón Antonio de Lago morreu en 1797, despois de 38 anos de ministerio o cargo da parroquia. Fixo algunhas obras no cruceiro da igrexa, e tamén na casa parroquial, concretamente a balconada e o palomar.
No hay comentarios:
Publicar un comentario