Libro de fundación XXXVII

Trixésimo sétima fundación

12 de febreiro de 1669

Nun tempo anterior a 1669 sabemos que un tal Antonio de Lapido, natural do mesmo lugar, decide como moitos outros probar fortuna noutras terras. De tal xeito que amaña os seus asuntos e decide arrendarlle a un tal Andrés Codesso e Domingo de Lapido, quizais familiar seu, a parte que lle correspondía no lugar de Lapido por tres anos.

Rematados os cales, si non regresara do reino de Castilla ou de outros lugares, esa parte pasaría a Miguel de Lapido, “cordonero” en Santiago, e seguramente irmán seu.

O certo e que Antonio non voltou máis, non se sabe si morreu ou non quixo volver, ou cando quixo xa era tarde, porque como el mesmo di na escritura feita ante Juan Sánchez, escríbano en Santiago, ó ter pasados os tres anos de ausencia e non volver entenderíase que tiña morto e que en tal caso o tercio de Lapido pasaba a Miguel ca obriga de facer dicir unha misa de fundación pola súa anima para sempre.

Os cumpridores da súa memoria manteñen o seu apelido e son tamén veciños de Lapido.