As Cortes VII

Prorrateo do camiño do Cotonciño 1803.

Actualmente o estado e as administracións son as encargadas de construír e manter moitos bens e servicios para o uso da sociedade, entre eles as vías de comunicación. Sen embargo, non hai que esquecer que esta situación é relativamente recente na nosa historia.
Antigamente a construcción e sobre todo mantemento de camiños e pontes nona facía a administración do estado, xa que practicamente non existía, senón era competencia dos donos ou dominios da terra e estes obrigaban os moradores dos seus lugares a cumprir con estes servicios. Eran por tanto os veciños os que facían e reparaban as vías publicas, repartíndose esta tarefa proporcionalmente no grao que as utilizasen.
O 30 de abril de 1803 D. Antonio Martínez, veciño das Cortes, fai relación á xustiza de Altamira de que os levadores e parcioneiros nos agros da Ribeira de Ortoño e de Maguxe e da Revolta nova, terreos todos eles na agra do río Sar, mudaran a cancela de entrada e por tanto empregarían a corredoira do Cotonciño, deixando de empregar o camiño antigo. Relataba Antonio, que se creaba un problema ó ser este camiño moi estreito e pouco adecuado, e pedía ó xuíz que se fixese un recoñecemento do lugar e que peritos independentes evaluasen a situación. O día 2 de maio comparecen no lugar todos os interesados xunto co xuíz ordinario de Altamira D. José María Basadre e compóñense todos no trazado do camiño e no ancho que debera ser de 20 cuartas (4,5 metros) “para que quepan dos carros de par”.
Co paso do tempo e do uso o camiño ten que ser reparado. E para saber de que forma se fará contratase un perito agrimensor, para que cuantificando as fincas que cada un ten na agra determine canta distancia de camiño terá que amañar a súa costa. Este reconto dou como resultado o prorrateo do camiño de Cotonciño de 1840. Pois ben os agros ós que daba servicio o camiño tiñan unha superficie de 73 ferrados e 2 cuartillos de outro (unhas 4,6 hectáreas), e o camiño contaba con 575 cuartas de lonxitude a amañar, o que supoñía uns 132 metros. O agrimensor determina a superficie das fincas de cada veciño e asígnalle unha distancia de camiño a compoñer, ademais de un orde para facelo.

Os honorarios do agrimensor tamén se reparten do mesmo modo entre os veciños que lles toca compoñer o camiño.