Concordias V

O reclutamento para o servir ó Rei no s. XVIII.

Nas anteriores entregas sobre este tema falamos dos acordos ou amaños feitos no pasado sobre diversos temas. Así vimos como varios herdeiros se poñían de acordo sobre a herdanza dos seus avós ou bisavós. Aumentamos o número dos concordantes cando falamos de proxectos ambiciosos como a construción de unha presa de auga que regase varios lugares da parroquia. E culminamos co amaño que abarcaba a todos os veciños da parroquia cando se dispuxo da forma de pagar a primicia desta ó Cabildo de Santiago e o reitor da parroquia, acordo que poñía fin ó preito cos feligreses.

Sen embargo aínda así dábanse incluso acordos e concordias que involucraban a máis veciños. Había, segundo parece, acordos entre os moradores de varias parroquias. Isto visto dende o presente semella as veces algo prodixioso. Xa que logo hoxe vivimos nun dos tempos onde a individualidade é máis exacerbada. Non temos máis que reparar, por exemplo, nas comunidades de veciños, tan parodiadas incluso, para darnos conta deste feito. Pois no pasado as circunstancias dábanse para todo o contrario como veremos.

Como xa temos contado en outros artigos, as fontes atopadas entre os veciños da parroquia son de moita axuda. Neste caso atopouse documentación referente a provisión de novos soldados milicianos para o rexemento provincial de Santiago na segunda metade do s. XVIII.

Uniformes do exercito español ó principio do s. XVIII http://www.alabarda.net/uniformes/esp/inf/clonard/imagenes/inf_clonard_37.jpg

O exercito era para o antigo réxime un eixo fundamental do estado. A verdade é que a mesma puxanza do estado e a súa supervivencia dependían de manter a raia a outros países e as súas pretensións, sobre todo si se posuían múltiples territorios. Por tanto estar en guerra ou preparado para ela requiría ter, xa non soamente bos, senón grandes exércitos. Isto obrigaba a contratar e dotar soldados e oficiais.

España durante os s, XVI ata o XVIII tivo moitos rexementos que se provían de varias formas. O rei e os seus representantes nos diversos reinos podían facer levas para formar unidades novas nun determinado momento. Sen embargo esta practica que viña da idade media era pouco estimada xa que o que se tentaba era ter rexementos estables e profesionais. Deste xeito estableceranse unidades estables nas que servían soldados con unha certa cualificación ou experiencia. Destes había moitos rexementos de estranxeiros ó servizo da monarquía española.  Moitos eran tamén concesión da coroa a particulares que contrataban soldados a cambio de unha cantidade e unha serie de postos de oficiais. O certo é que no Reino de Galicia, como nos demais reinos de España, cada capital de provincia tiña un rexemento provincial, que combinaba varias particularidades. Estes chamados milicias provinciais estaban dirixidas pola nobreza do pais. Os novos reglamentos tiñan modernizado a súa organización, converténdoas ó final do s. XVIII na mellor reserva de Europa. As milicias provinciais mobilizábanse en períodos de perigo de guerra. Parece que a provisión dos soldados de estes rexementos facíase proporcionalmente sobre a poboación das distintas xurisdicións que compoñían a antiga provincia, neste caso a de Santiago.

Cando un soldado causaba baixa, por idade ou tempo no servizo, ou por morte, soíase repoñer con outro procedente da súa xurisdición. Ese deveu ser o caso do ano 1775, en que se produciu este feito na terra de Altamira. Deste xeito os responsables do recrutamento e os representantes da xurisdición reunían ós veciños e facíanos participes destas novas. O sorprendente da situación, era que a diferenza do servizo obrigatorio no que todos os mozos eran chamados a filas durante un tempo, neste caso como había que prover un número limitado pero de longa duración deixábase a liberdade do acordo entre os veciños.

Así entre os que estaban en idade de servir ó Rei buscábase os candidatos que menos cargas tiveran que deixar. Así que a xuntanza debía ser un sen fin de escusas. Uns estaban casados e tiñan fillos pequenos, outros axudaban a un dos seus pais viudo, así ata que se encontraba un candidato idóneo que non deixara a ninguén desamparado. Cando se chegaba a un acordo mandábase o “afortunado” para Santiago, non a estudar senón para ingresar no exercito. Daquela volta foi un veciño da parroquia de San Xulián da Luaña que como xa vimos tamén pertencía a Altamira.