A parroquia II

A dualidade parroquial.

A parroquia civil, é un concepto tirado da previa idea de comunidade que formaba unha igrexa cristián, condicionada a un territorio que tiña os seus limites trazados dende moi antigo. Sen embargo, no pasado non existía a dicotomía entre comunidade parroquial estritamente falando, ou sexa de fieis, e conxunto de veciños que constituía un modelo organizativo e administrativo dos asuntos públicos. Hoxe en día, cando o elemento relixioso non é un neso de unión de toda a poboación, como o era no pasado ou noutras sociedades como é por exemplo aínda agora o mundo árabe, intentase facer unha separación das "dúas" parroquias. Unha situación que as máis das veces racha ca evolución normal que tiña, xa que ambas facetas, tanto a relixiosa como a social e administrativa desenrolábanse no mesmo marco físico e poboacional.

Cruz antefixa de Ortoño. É, sen dubida, o elemento máis antigo do conxunto parroquial, e que recorda o seu elemento cristián.

 

E isto lévanos a considerar hoxe a idea de parroquia entre precisamente os parroquianos, como habitantes delas. Actualmente esténdense ideas moi peregrinas sobre estes conceptos. Moita xente cree que os templos parroquiais, así como os seus adros, cemiterios, casas reitorais e hortas pertecen a parroquia, ou sexa ó pobo ou conxunto de veciños que habitan a parroquia, e si se acomete algún cambio neles que non gusta é cando se expresa chamativamente o malestar cara os administradores ou ministros da Igrexa, ou sexa ós párrocos, como un estamento que quere monopolizar ditos eidos. E nada máis lonxe da realidade.

Eses mesmos bens da igrexa parroquial, son para o uso dos fieis da parroquia, e están encomendados a súa administración ó cura polo seu xefe o bispo de turno. Son por tanto para os cristiáns, e son por tanto os seus guías espirituais os que miran por eles para o seu mellor emprego por estes. Anque isto non quita que se poidan empregar mal: errare humanum est.

Desta forma si nun día futuro deixase de haber cristiáns habitando os límites da parroquia, a Igrexa diocesana podería dispoñer deles para enaxenalos e empregar o que se dese por eses bens en outras comunidades parroquiais de cristiáns, ou para outros fins benéficos da Igrexa.

E agora ben o mellor: non significa que non haber cristiáns na parroquia sexa idéntico a que non viva ninguén nela. Pode ser un lugar moi poboado de persoas de outras relixións, de agnósticos ou ateos. Pero si non hai cristiáns para que se quere unha igrexa cristián. Seguramente poderá ser comprada polas administracións publicas, como o concello ou outras entidades e facer dela un museo, por exemplo.

Hoxe en día estas posibilidades son plausibles, xa que aumentou moito o número de veciños de múltiple condición e credo. Si a isto engadimos que moitos cristiáns, anque bautizados fóronse alonxando da Igrexa, e manteñen plantexamentos enfrontados co sentir desta, as verdadeiras comunidades de crentes van diminuíndo.

Por iso, moitas veces, é case xocoso que veciños moi parroquianos pero alonxados por un abismo da Igrexa, poñan o berro no ceo por algunha cousa da vida cristián parroquial. Lonxe quedaron os tempos do nacional-catolicismo, onde todo o mundo era cristián a forza, e quizais hoxe aínda hai moita xente que non se dou de conta. Se un non quere nada ca Igrexa despois non pode ir a criticar o que fai de portas a dentro. Pero como se di, o falar non ten cancelas.