Pedregal X.

Comezos do s. XVIII.

Máis arriba, no artigo de Pedregal IV, falamos dos veciños do lugar que eran cofrades en Ortoño de San Roque e San Antonio, ala polo ano 1696.

En novembro de 1708, o censo feito daquela cóntanos que había oito veciños, ou sexa oito casas na aldea. A primeira era a de Juan de Paramos, casado con María Turreira dende 1677. É labrador, de feito é foreiro da familia Llorente, e ten catro fillos solteiros vivindo con el. Os seguintes son Antonio e Ygnacio Martínez, quizais irmáns, viven en cada súa casa, casados e con catro fillos. Son labradores pero ademais son tecedores, como moitos outros veciños da comarca. Tecen liño, un dos cultivos máis frecuentes despois dos cereais con que se alimentan e pagan os foros.

Foto: http://cvc.cervantes.es/img/santiago/Paseo/041.jpg

Tamén era labrador e tecedor, no Pedregal, Juan de Sar, casado dende 1665 con Dominga de Roxido. Non teñen fillos vivindo con eles o que non indica que non os tiveran, quizais casaran e vivan cos seus consortes.

Os catro veciños restantes traballan a terra pero non son tecedores. Son Domingo Míguez, viudo de Juana Vidal, que parece que vive só. Pedro Fernández casado pero sen fillos vivindo con el. Elena de Gosende, viuda de Alberte Vidal, e vive cos seus catro fillos pequenos. E por último María de Lens viuda pobre.

Estes son os veciños do Pedregal a primeiros do s. XVIII, e son os ascendentes das familias do lugar que chegaron ata hoxe. Hai unha parte do Pedregal que hoxe se coñece que antigamente era un lugar propio co nome de Sisto. Aquel era un lugar máis pequeno que o Pedregal pero sen embargo en 1708 tiña case o dobre de veciños.